ks. Franciszek Blachnicki

                                      Bóg lepiej zna nas samych, niż my siebie.

   Sługa Boży Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku. W okresie gimnazjalnym był bardzo aktywny w harcerstwie. Brał czynny udział w wojnie obronnej 1939 roku, tworzył struktury konspiracyjne, a w marcu 1940 roku został ujęty przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W marcu 1942 roku został w Katowicach skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność przeciw III Rzeszy. Po przeszło trzech miesiącach wyczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony. Pobyt w celi śmierci był dla niego czasem nawrócenia. W rezultacie tego po wojnie wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego, a 25 czerwca 1950 roku przyjął święcenia kapłańskie. Od 1957 roku prowadził działalność trzeźwościową pod nazwą Krucjaty Wstrzemięźliwości. W 1960 roku władze komunistyczne zlikwidowały centralę Krucjaty, a ks. Blachnickiego aresztowano. Rzecz kuriozalna! W tym samym gmachu sądu, w którym podczas okupacji otrzymał wyrok śmierci skazano go za działalność duszpasterską na 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata.

   Później ks. Franciszek Blachnicki osiadł w Krościenku nad Dunajcem. Jako Krajowy Duszpasterz Liturgicznej Służby Ołtarza rozpoczął działalność, która zaowocowała powstaniem Ruchu Żywego Kościoła, nazwanego później Ruchem Światło-Życie. Był jednym z głównych w Polsce promotorów odnowy posoborowej. Skoro mowa zaś o tym okresie, wypada pamiętać o ciekawych związkach parafii MBNP w Mielcu z ośrodkiem w Krościenku. W 1966 roku ówczesny wikary tej parafii, ks. Zygmunt Bochenek, zawiózł grupę ministrantów na wakacyjne rekolekcje do Krościenka. Od tamtej pory, rok w rok, mieleccy ministranci systematycznie wyjeżdżali na Kopią Górkę. W 1967 roku uczestniczyli w jednym z pierwszych w Polsce kursów lektorów, a w 1968 roku piątka z nich brała udział w pierwszej historycznej Oazie Nowego Życia.

   Gwałtowny rozkwit Ruchu Światło-Życie przypadł na późne lata siedemdziesiąte, a ks. Franciszek Blachnicki dał się poznać również od strony cennych inicjatyw o charakterze społecznym. Wypada wspomnieć o Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, Planie Wielkiej Ewangelizacji, Niezależnej Chrześcijańskiej Służbie Społecznej, czy powstałej już na Zachodzie Chrześcijańskiej Służbie Wyzwolenia Narodów. Stan wojenny zastał Sługę Bożego poza granicami kraju. Osiadł w 1982 roku w Carlsbergu, rozwijając działalność na emigracji. Zmarł 27 lutego 1987 roku. Dnia 9 grudnia 1995 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, zaś w Roku Wielkiego Jubileuszu dnia 1 kwietnia 2000 sprowadzono jego doczesne szczątki z Carlsberga do Krościenka nad Dunajcem. Miejsce, gdzie są złożone, jest obecnie znanym miejscem pielgrzymkowym.

Cytaty ks. Franciszka Blachnickiego

• Służę, więc jestem.
• Miłość chrześcijańska polega na wzajemnym znoszeniu siebie w cierpliwości.
• Człowiek pokorny żyje w prawdzie i jest pełen radości, dlatego, że ciągle na nowo przeżywa fakt obdarowania.
• Dialog prowadzi do spotkania.
• Kto nie dziękuje zamyka się na przyjęcie darów Bożych.
• Na spotkanie z Chrystusem możemy iść tylko w postawie otwartej ku braciom w postawie MIŁOŚCI.
• Tylko w dawaniu można przyjąć dar oddania się osoby, czyli miłość osoby.
• Przyjąć Boga, to znaczy nawrócić się, odmienić się wewnętrznie.
• Pokora to uznanie prawdy o sobie.
• Uwierzyć w miłość Boga - znaczy żyć miłością.
• Miłość nie może nigdy pozostać bez owoców.
• Bóg lepiej zna nas samych, niż my siebie.
• Przyjaźń powstaje wtedy, gdy przez dialog dokona się wymiana tego, co jest głęboko w sercu każdej osoby.
• Piękny jest człowiek, który potrafi dziękować.
• Człowiek staje się piękny, szlachetny, doskonali siebie, kiedy żyje w prawdziwe i w dziękczynieniu.